Gulle Tinus Barrel Aged 2019 – Gulpener Bierbrouwerij

Het is eigenlijk altijd mijn doel met dit soort reviews om een korte smaak-uitleg te geven, aangevuld met wat leuke of interessante feitjes over dit bier of de brouwerij. Bij de Gulle Tinus is dat alleen nogal een uitdaging, want niet alleen gebeurt er ontzettend veel in deze drank; de productie ervan en de brouwerij zelf zijn ook geweldig interessant. Dus ik zal een klein beetje afwijken van mijn standaard format om hiervan een review te schrijven. Eerst een korte smaak-impressie, en dan komen alle interessante feitjes over de brouwerij en het productieproces van dit bier later wel.

Beginnend bij de geur, heeft Gulle Tinus een mooie fruitige geur. Het zit vol van kersen en cassis-geuren, gemengd met de fruittonen van rode wijn en een moutige zoetheid die naar karamel neigt. Het ruikt een beetje alsof je een Flanders Sour Ale (zoals de Cuvee des Jacobins van gisteren) ruikt, maar dan moutiger en op een gekke manier romiger. Er blijft een kleine lichtbruine schuimkraag op het bier staan, terwijl het bier zelf dieprood is.

De eerste beleving is romig en vol. Het begint een klein beetje fris, waarna de karameltonen van de mout overnemen. Smaken van toffee en hopjes komen voorbij, met een kleine hint van koffie. Deze smaken geven langzaam het podium door aan de rode wijn- en kersensmaken, gemengd met een fijne kruidigheid. Tegelijkertijd lijkt de koffiesmaak aan te sterken, en komt ook de smaak van eikenhout naar boven. Hierdoor lijkt Gulle Tinus qua smaak over te gaan in een rode wijn, maar nog steeds houdt die romige textuur en zachte koolzuur stand. Dan, helemaal in de nasmaak, neemt de cassis-/kersensmaak af, en blijft de zoete moutsmaak over. Dit wordt bijgestaan door een subtiele boozy alcoholsmaak voor de kenmerkende barrel aged finish. 

Met dat achter de rug, kan ik me eindelijk richten op de rest van de interessante dingen rondom dit drankje. Laten we starten bij de brouwerij; Gulpener. Ik heb fijne herinneringen aan de tijd dat ik met de vertegenwoordigers van Gulpener heb mogen onderhandelen over een biercontract voor mijn studentenvereniging, en mede daardoor staat Gulpener al jaren positief in mijn boekje, en horen wat mij betreft ook niet echt thuis onder het kopje ‘supermarktbier’. Ze noemen zichzelf graag ‘de vrije brouwer’, en met goeie reden. Ze zijn een van de grotere brouwerijen in Nederland, en nog steeds niet opgekocht door een groter concern. Ze blijven hun eigen identiteit houden terwijl ze zij aan zij staan met de wereldwijde concerns, gewoon in de supermarkt. Dan moet je, volgens mij, stevig in je schoenen staan. En dat staan ze ook. Ze produceren namelijk behalve hun pilsner ook een mooie selectie aan speciaalbieren, vaak in stijlen die niet vaak aangedurfd worden door grotere brouwerijen. Neem bijvoorbeeld de Dort, een Dortmunder pilsnerstijl en tevens een van de oudste Nederlandse speciaalbieren, maar ook organische bieren in de Ur-lijn (Ur-hop, Ur-weizen en Ur-pilsner), de Sjoes (mix van pilsner en Oud Bruin), de infameuze Gladiator (barleywine 10.0%), de Korenwolf (viergranen witbier), en natuurlijk de Wintervrund. Stuk voor stuk mooie bieren die het karakter van Gulpener naar buiten dragen.

En die Wintervrund, daar moet ik het even over hebben. Wintervrund is een Winter Ale stijl, wat zoveel wil zeggen als een zwaar, moutig, kruidig bier wat, om Gulpener zelf te citeren, ‘de wangen weer kleur geeft’. Het wordt gemaakt met onder andere jeneverbes en zoethout, wat zorgt voor een kruidige afdronk. Nu is Wintervrund van zichzelf al een prachtig drankje (ooit zal ik ook daar nog een review van schrijven hoor, geen zorgen), maar de mensen bij Gulpener zagen ook wel in dat er meer uit te halen viel. En zodoende is er een Eisbock van getrokken.

Een Eisbock trekken van een bier betekent eigenlijk dat je het bier bevriest, en dan langzaam laat ontdooien. Deze bevriezingsdestillatie (want zo heet het officieel) werkt met de verschillende bevriezingstemperaturen van alcohol en water. Water bevriest als eerste, dus door het bier langzaam af te koelen, kunnen de ijskristallen van het water gescheiden worden van de rest van het bier. Meestal reduceer je hiermee het bier zo’n 10% in volume, en hou je een bier over van tussen de 8.5% en 13% alcohol. Het reduceert ook de bitterheid van de hoppen, terwijl het de zoete smaken van de mouten vaak versterkt. Alle smaken worden natuurlijk ook geconcentreerd, en zorgen voor een romiger bier. 

Stel nou dat je zo’n kruidige Wintervrund neemt, en daar een Eisbock van trekt. Dan krijg je Gulle Tinus; het limited edition pronkstuk van Gulpener. Maar we zijn nog niet klaar, want stel nou dat je die Gulle Tinus dan vervolgens nog een jaar laat rijpen op eikenhouten vaten waar eerst rode wijn in gezeten heeft. Dan versterk je daarmee de smaken van de mout, en de alcohol, en introduceer je nog meer smaken van rood fruit en kersen. Het resultaat is dan deze Gulle Tinus Barrel Aged 2019. Een bier waar Gulpener zeer terecht trots op mag zijn, en wat ik iedereen van harte aan kan raden.