Taranis – Walhalla

Brouwerij Walhalla is een relatief kleine brouwerij uit Amsterdam, waar ik weinig van af weet. Ik heb hun vaste assortiment nog niet geprobeerd, maar vooral Wuldor spreekt me aan om een keer te proberen. Een britse barley wine stijl met smaken van marmelade en walnoten. Dat klinkt bijzonder. Maar genoeg over hun andere bieren, laten we het eens over dit drankje hebben; Taranis, vernoemd naar de keltische god van de storm.

Wat direct opvalt aan Taranis is het gebrek aan een schuimkraag. De koolzuur was duidelijk geen prioriteit in deze zeer zware IPA, en volgens mij was het ook niet de bedoeling om een ‘standaard’ frisse, iets fruitige IPA te maken, maar eerder om juist een doordrinkbare, heavy hitter te maken. En dat is zeker weten gelukt.

Taranis ruikt naar sterke hop, maar verder is er niet heel veel aan af te merken. De echte sensatie komt in de smaak. De textuur is verassend romig en bijna dik te noemen. De eerste smaak is, zoals verwacht, bitter. Gewoon die pure hopbitter die je er flink van langs geeft als je niet weet waar je in terecht komt.

De smaak wordt natuurlijk een stuk complexer na die bitterheid. Het is een aardse, bijna hars-achtige smaak die je tegemoet komt dankzij de 4 hopsoorten in de kookketel. Chinook hop is een harsige hopsoort met smaken van kruiden en dennenaalden. Magnum hop brengt vooral de bitterheid mee, samen met een lichte citrussmaak. De Columbus hop brengt ook weer de bitterheid, maar dan gecombineerd met de smaak van limoengras, en een zware hoppige geur. Tot slot dan nog de relatief nieuwe hopsoort Hull Melon, die juist heel veel fruitige tonen meeneemt, waaronder die van meloen. In de dryhop (hoppen in het vergistingsvat) vinden we dan nog 2 andere, wellicht bekendere, hopsoorten; de Citra, bekend van haar grapefruit- en citrussmaken, en de Mosaic, ook bekend van fruittonen.

Kortom, er zit hier heel veel hop in, en dat vindt z’n weg ook in de smaak. Die varieert na die eerste bitterheid eerst richting de mango-grapefruit fruitigheid, die daarna weer plaats maakt voor een soort zoete moutigheid versterkt door de aardse tonen. De afdronk is, hoe kan het ook anders, pure hoppige bitterheid.

Taranis is een erg fraaie India Pale Ale, en het verbaast me ook niet dat ze het zelf een ‘triple IPA’ noemen, want met deze hoeveelheid bittere hopsmaak en een alcoholpercentage van 10,0% moet je dit drankje zeker niet onderschatten. Maar de smaken zijn erg fraai, en ik vind het altijd fijn als een brouwerij de IPA-stijl los ziet van de halve fruitdrankjes die als dertien-in-een-dozijn op de markt zijn verschenen. Deze aardse, harsige tonen lenen zich erg goed voor deze bierstijl, en het resultaat is dan ook een hele mooie, complexe IPA.